در روز 17 ربیع الاول سال 83 هجری قمری، مردم مدینه به خاطر سالروز تولد پیامبر جشن گرفته بودند و شادی می کردند که “ام فروه”، همسر امام باقر (ع)، نوزادی به دنیا آورد که امام سجاد (ع) او را “جعفر” نامید، زیرا پیامبر فرموده بود: “وقتی فرزندم جعفر متولد شد، نام او را صادق بگذارد”. امام سال ها از علم و دانش پدربزرگ و پدرش استفاده نمود و به درجه ای از علم و دانش رسید که از تمامی عالمان و دانشمندان عصر خود برتر بود. حضرت، مانند اجداد خود اخلاقی نیکو داشت؛ متواضع، فروتن و سخاوتمند بود. امام صادق (ع) پس از شهادت پدر در سال 114 هجری قمری، امامت شیعیان را در حالی بر عهده گرفت که حکومت اموی روز به روز ضعیف تر می شد و فرصت خوبی را فراهم کرده بود تا امام آموزش هایی را که از پدرش آموخته بود به کسانی که در کلاس های درس او شرکت می کردند، بیاموزد و مکتب خویش (مذهب جعفری) را به وجود آورد؛ مکتبی که تعداد شاگردانش را 4000 نفر برشمرده اند. پس از بنی امیه، بنی عباسیان با فریب و نیرنگ حکومت را به دست گرفتند. از آن پس امام، حرکت فرهنگی را در پیش گرفت، چرا که عباسیان از همان ابتدا از گسترش مذهب شیعی جلوگیری کردند. تا این که سرانجام امام صادق (ع) به دستور “منصور” ـ خلیفۀ عباسی ـ توسط حاکم مدینه در سال 148 هجری قمری در سن 65 سالگی به شهادت رسید و در قبرستان بقیع به خاک سپرده شد. چون شیعیان، بسیاری از علوم اسلامی خود را از امام صادق (ع) فرا گرفته اند به آنان شیعۀ جعفری می گویند.