ثمرۀ ازدواج امام حسین (ع) و شهربانو ـ دختر یزگرد ساسانی ـ کودکی به نام “علی” بود که در سال 28 هجری در مدینه متولد شد. وی بعدها به دلیل عبادت فراوانش به سجاد و زین العابدین معروف شد. امام سجاد (ع) دوران کودکی را در آغوش پرمهر و محبت امام علی (ع) و پدرش تعلیم و پرورش یافت و درس ایثار، گذشت، فداکاری، تقوا و پرهیزگاری را نزد جد، پدر و عموی بزرگوارش آموخت. ایشان با مردم به مهربانی رفتار می کرد و به فقیران بسیار کمک می نمود. امام سجاد (ع) تا قبل از ماجرای کربلا مشغول آموختن علم و دانش بود. با شروع حادثۀ کربلا همراه پدر و خانواده در آن جا حضور داشت، اما به دلیل بیماری نتوانست در جنگ شرکت کند. امام در این روز شاهد شهادت مظلومانۀ پدر، برادر و سایر بستگان و شیعیان بود. پس از آن، زندگی امام سجاد (ع) در مدینه با سختی های فراوانی همراه بود. حادثۀ عاشورا هراس شدیدی در مردم ایجاد کرده بود و امام به راحتی نمی توانست با مردم سخن بگوید. از این رو ایشان دعا را برای انجام تکلیف الهی انتخاب کرد و با این روش مردم را کم کم با معارف دینی آشنا ساخت. مجموعه دعاهای آن حضرت در کتابی به نام “صحیفۀ سجادیه” جمع آوری شده است که دقیق ترین مسائل توحیدی، عبادی، اجتماعی و اخلاقی را دربردارد. سرانجام حضرت در سال 95 هجری پس از 35 سال امامت به تحریک هشام، برادر و جانشین ولید بن عبدالملک ـ خلیفۀ اموی ـ مسموم شد و به شهادت رسید و در قبرستان بقیع به خاک سپرده شد.