کورش کبیر (559-530 ق . م) موسس امپراتوری هخامنشی است. پدرش کمبوجیه فرمانروای انشان (عیلام) بود. پس از برآمدن کوروش، افسانه هایی دربارۀ وی رواج یافت. بنابر روایتی، وی پسر کمبوجیه و ماندانه، دختر ایشتوویگو (پادشاه ماد) بود که پس از تولد او را در کوهی رها کردند و ماده سگی به او شیر داد و چوپانی بزرگش کرد. کورش در سال 559 ق. م به پادشاهی انشان رسید و علیه ایشتوویگو طغیان کرد، او را مغلوب و اسیر کرد و اکباتان را متصرف شد. وی در مدت دو سال تمام قبایل ساکن شرق دجله را مطیع خود ساخت و به پادشاهی رسید. آن گاه به فتوحات خود ادامه داد و در سال 540 ق. م بابل را تسخیر کرد و نبونید، شاه بابل، را شکست داد. بسیاری از اهالی بابل که از سیاست دینی نبونید ناراضی بودند؛ از آمدن کورش خوشحال شدند. بر استوانۀ کوروش، که شاهکاری از تبلیغات است، وی خود را آزادکنندۀ مردم از شر سلطنت نبونید و نیز شاه برگزیده توسط مردوک (خدای بابلیان) برای سلطنت بر ایشان معرفی کرده است. کورش هم چنین اجازه داد یهودیانی که بخت النصر از فلسطین کوچ داده بود به زادگاه خود بازگردند و دستورهایی برای تجدید بنای بیت المقدس صادر کرد. کورش سردار و سیاستمداری برجسته بود و امپراتوری ای تاسیس کرد که از سند و سیحون تا دریای اژه و مرزهای مصر امتداد داشت و یادگاری از عدالت و رافت پس از خود باقی گذاشت. در این کتاب شرح زندگی کورش کبیر در قالب داستان بازگو شده است.