نویسنده در آغاز کتاب، “آندری تارکوفسکی “را هنرمندی معرفی می کند که در آثارش زیبایی را همراه با آیینی اخلاقی آفریده است .به زعم وی “تارکوفسکی هر چه به پایان زندگی اش نزدیک تر شد، بیشتر بر رسالت رهایی بخش هنرمند تاکید کرد، و سخن او در نوشته ها، گفت و گوها و درس گفتارهایش هم بیشتر “پیامبرانه “شد” .مباحث اصلی کتاب طرح دیدگاه ها و شناساندن هنر تارکونسکی در عرصه سینماست که طی آن فیلم های وی نیز از جنبه های گوناگون نقد و بررسی می شود .در کتاب چنین عنوان شده که “واقع گرایی از نگاه تارکوفسکی کوشش رئالیستی یا ناتورالیستی در نمایش امور هم چون بازتاب های واقعیت مادی و بیرونی نیست .گرایش به واقعیت، جست و جویی است در نمایان کردن آن چه می تواند به عنوان امر واقعی پدید آید .واقعیت را نمایان کردن به معنای قرار دادن آینه ای در برابر آن نیست که یک بار دیگر همان وجود مادی جلوه گر شود، بل بیان یا بهتر بگوییم ساختن واقعیتی تازه است که در ذهن هنرمند استوار به پیش دانسته های او که خود واقعیت هایی هستند، ظاهر شده است .شکل دادن به واقعیت دوم به دنیای درونی، و زندگی معنوی و اخلاقی هنرمند وابسته است، و زیبایی هنری فقط در پیوند با آرمانی اخلاقی ساخته می شود …نگرش ویژه و باور تارکوفسکی به آفرینش واقعیت دوم، سبب شد که او به سنت رئالیسم شاعرانه سینمای فرانسه نزدیک شود …در فیلم های او مرزی میان خیال و رویا با “واقعیت عینی “وجود نداشت . او می دانست که در نمایش لحظه های “واقعی “نمی تواند به ثبت رویدادهای عینی بسنده کند، و نمایش رویاها، پندارها و آرزوها همان آشکارگی واقعیت است …به همین دلیل تارکوفسکی آموزش می داد” :رویاها را با دقت تمام نشان دهیم .جذاب ترین و هراس آورترین رویاها آنهایند که جزییات دقیق همه چیزشان به یاد می آیند .”…”