نویسنده در کتاب حاضر، نقش خوش بینی در جریان زندگی، سنگ بنای خویش را «امید» قرار می دهد. خوش بینی همچون خویشاوند نزدیک خویش، یعنی بدبینی، نظامی توجیه گرانه است تا ذره بینی قابل اطمینان به روی حقیقت؛ و این گونه است که خوش بینی به جای بازتابش فهم و تشخیص حقیقی، خلق وخو و سلیقه شخصی را منعکس می کند. به این ترتیب، ایگلتون امید را موردتوجه قرار داده و به بررسی مفهوم و معنای این واژه مأنوس، اما فریبنده، می پردازد.