نویسنده در این کتاب امید را تعهد به عمل در دنیایی می داند که آینده اش نامعلوم است. او با اتکا بر دهه ها کنشگری و مطالعه ی تاریخ فرهنگی، سیاسی و زیست محیطی استدلال می کند که جنبش ها به پیروزی های دوران سازی دست یافته اند که اغلب از قلم افتاده است و عواقب مثبت اعمال ما را نمی توان همیشه فوراً ارزیابی کرد. نویسنده با روایت های تاریخی از دوران معاصر این ایده را مطرح می کند که همواره راه برون رفت از بحران ها حفظ امید است، امید هم به عنوان راهکار و هم به عنوان روش نه تنها در مبارزات و جنبش های اجتماعی بلکه در لحظه لحظه زندگی. او معتقد است قدرتمندان همواره در تلاشند که دنیای پیش رو را تیره وتار نمایش دهند و این گونه مردم را از بهبود شرایط ناامید کنند.