مگر خواب به چشمم می آمد! بدون حرف نشستم توی آشپزخونه، تکیه دادم به یخچال. زانوانم را بغل کردم و چشم دوختم به او. چند لحظه بعد برگشت نگاهم کرد. به پهنای صورتش لبخندی زد و دوباره مشغول شستن شد. دلم می خواست همه حرکاتش را یک به یک حفظ کنم؛ قد بلند و کشیده اش، موهای بور و پرپشتش، شانه های قوی اش. الآن که برود، دوباره من می مانم و دل تنگی او. از فردا دوباره منم و تنهایی این خانه و خاطراتم با امیر آقا…