نگارنده در این مجموعه، رخ دادهای مهم در تاریخ انقلاب فرهنگی چین را از سال 1911 (سرنگونی دودمان چینگ) تا 1993 (ریاست جمهوری حیان زمین) به تصویر می کشد. گفتنی است انقلاب فرهنگی به مردم چین وعده می داد که نه تنها بهره کشی از کارگران و دهقانان از سوی زمین داران و سرمایه داران پایان خواهد یافت بلکه هم چون انقلاب، با سرعتی سرسام آور به پیش خواهد رفت و کارگران، دهقانان و روشنفکران در جامعه به برابری ای دست خواهند یافت که در چین پیش از کمونیسم یا حتی در دوران حکومت کمونیست ها هرگز سابقه نداشته است و سرانجام، جامعه ی بی طبقه به وجود می آید. اما اهداف انقلاب فرهنگی بسیار متعالی تر از کارکردهای آن بود. زمانی که “مائو” رقیبان خود را سرکوب کرد و قدرت را در دست گرفت، با زیرکی تأیید کرد که آشوب بی معنایی که انقلاب فرهنگی و گاردهای سرخ آفریده بودند باید پایان یابد. او از “لین پیائو” و ارتش آزادی بخش خلق برای سرکوب حامیان وفادار خودش ـ گاردهای سرخ ـ استفاده کرد. این انقلاب هم جنبش توده ای جوانان آرمان گرایی بود که مصمم به کسب برابری واقعی بودند و هم تلاشی بی رحمانه از جانب مائو و متحدانش برای تحکیم قدرت مخفی خویش.