“تری ایگلتون”، استاد ادبیات انگلیسی (تامس وارتن) در دانشگاه آکسفورد است. آثار پرشمار او شامل “توهمات پسامدرنیته” (1996) ، “درآمدی بر نظریه ی ادبی” (ویراست دوم، 1996)، “ایدئولوژی زیبایی شناسی” (1990) و “پژوهشگران و شورشیان ایرلند در سده ی نوزدهم” (1999)، و هم چنین نوشته های ادبی اش، “سنت اسکار و سایر نمایش نامه ها” (1997) و “مجموعه ی مقالات درباره ی ایگلتون”، ویراسته ی استفن رگان می شوند. تری ایگلتون ویراست یار (همراه با استفن رگان) “همگام با نظریه ی ادبی”، بلک ول، چاپ 2001، نیز بوده است. گسترده کمک های “تری ایگلتون” به نظریه ی فرهنگی مارکسیسم، خیره کننده است. او در نخستین نوشته های خویش به بررسی عمیق برخی از مقوله های مارکسیستی در تحلیل ادبی ـ فرهنگی پرداخت، اما بعدها در آثاری که بیش تر به دنبال عامه پسند کردن این مقوله ها بودند قاطعانه نیاز به نظریه پردازی را مطرح کرد. ایگلتون سنت نقد ادبی انگلیسی را دوباره ارزیابی کرده، وظیفه و نقش ناقد را دوباره تعریف کرده، و به سنجش دوباره ی چند نویسنده ی خاص از دیدگاه ماتریالیسم تاریخی دست زده است. این ها همان وجوه بنیادی از وظیفه ی کلی ناقد مارکسیست است. اما آن چه در متون اخیر ایگلتون خود را بیش تر به رخ می کشد درگیری سخت انتقادی او با دیگر گرایش ها در نقد مدرن و یافتن موقعیت آن ها بر بستری تاریخی است. این وجه از کار ایگلتون ناظر بر مساله ی غامضی است که در این کتاب مدنظر قرار خواهد گرفت و آن این که رابطه ی دقیق مارکسیسم ایگلتون با نظریات انتقادی غیرمارکسیستی متاخر چیست؟ کتاب از دو پیش گفتار، گفت وگو با تری ایگلتون تحت عنوان “نقد، ایدئولوژی، داستان” مقاله ی “اهمیت نظریه” و مقاله ی “از پولیس تا پسامدرنیسم” تشکیل شده است.