این داستان، نیز با همان دغدغه‌های همیشگی هوراکامی نوشته شده‌اند؛ عشق‌های گمشده، جوانی، موسیقی، کوچه‌هایی که ناگهان از یاد می‌روند یا یک خیال و خواب دور. تعلیقی که در همه داستان‌ها وجود دارد و اصولاً خصیصه کار اوست. خود را به رخ می‌کشد و مخاطب در بطن داستان‌ها و ماجراها، اندوه‌ها و خوشی‌هایی را درک می‌کند که مدام در ذهن نویسنده تکرار می‌شوند؛ و باز هم دغدغه زمان؛ زمانی گم شده یا از دست رفته. موراکامی دل‌بسته بیدار خوابی‌های راویانش است. رؤیاباف‌هایی که جهان بیرون را می‌نگرند، تماشایش می‌کنند؛ اما اتفاق بزرگ‌تری در درونشان در حال رقم خوردن است، اتفاقی که مخاطب باید کشفش کند.