در گفتمان تاریخ نگاری عصر صفوی با کلان روایتی سروکار داریم که در آن سیاست بر عناصر دیگر غلبه دارد. هم چنین در این چارچوب، دوگانه انگاری های کلیشه ای مانند تضاد بین ترکان و تاجیکان یکی از علل عمده و پیش برنده تحولات تاریخ صفویه محسوب می شود. نویسنده در این پژوهش تلاش کرده تا فراتر از آموزه های رایج درباره صفویان، تصویری عمومی و گفتمانی از رویدادهای این دوران ارائه کند. در این تحقیق بر نقش مرکزی شاه به عنوان نقطه اتصال نیروهای ناهمگون حامی حکومت تأکید شده است.