«ایچی گو ایچی یه» دعوت نامه ای است آشکار به «یا حالا یا هیچ وقت»، چون به رغم اینکه ممکن است سال ها زندگی کنیم، هر ملاقاتی حس خاص خودش را دارد و تکرارناپذیر است. شاید دوباره با همان افراد در همان مکان ها برخورد کنیم، اما در آن زمان، مسن تر خواهیم بود، شرایط و طبع مان نیز متفاوت خواهد بود و همراه خود سنگینی اولویت ها و دیگر تجارب گذشته را حمل می کنیم. دنیا مُدام درحال تغییر است و ما هم با گذر زمان، تغییر می کنیم و از همین روست که هیچ چیز، هرگز، مثل بار قبل رخ نخواهد داد. ریشه اصطلاح نخستین نمونه نوشتاری «ایچی گو ایچی یه» به سال 1588 و دفترچه یادداشتی متعلق به «یامانوئه سوجی»، استاد چای، بازمی گردد. آ نچه او نوشته بدین قرار است: «از مهمان خود به نحوی پذیرایی کنید که انگار این ملاقات تنها یک بار در زندگیتان اتفاق می افتد».