معنای “سکر” از نظر صوفیه، حالت خاصی بود که بر اثر محبت انسان نسبت به پروردگار پدید می آمد. به طور کلی، محبت یا عشق، چه در معنای عرفانی و چه غیرعرفانی، مراتب و درجاتی داشت که بعضی از صوفیه از قدیم آن ها را به مراتب و مراحل شرب و باده نوشی تشبیه می کردند. اولین مرحلۀ باده نوشی چشیدن باده است و پس از آن نوشیدن جام های باده یکی پس از دیگری تا جایی که شخص کاملا مست و از خود بی خود می گردد. همین تعابیر را صوفیانی که ارباب معانی خوانده می شدند برای بیان درجات محبت و حالات محب به کار بردند. اولین مرتبه را ذوق خواندند و مرتبۀ بعد را شرب و آخرین مرتبه را سکر و بی خودی. بنابراین سکر از نظر صوفیه حالی بود که از غلبۀ محبت انسان به حق تعالی پدید می آمد. کتاب حاضر کوششی است برای درک مضامین و تعبیرات استعاری زبان شعر صوفیانه ـ عاشقانۀ پارسی که مباحث آن بدین قرار است: ورود عشق به تصوف و زبان شعر صوفیانه؛ محبت و عشق، از فلسفه به تصوف؛ عشق در شعر صوفیانه؛ معنای حقیقی و معنای عرفان شراب؛ پیدایش معنای مجازی باده در شعر پارسی؛ سیر تحولات معنای عشق (عشق حقیقی، عشق مجازی)؛ عشق مجازی و بادۀ الست؛ عشق کیهانی؛ و باده در عرفان.