«باران در مترو»، سومین کتاب داستانی «مهدی افروزمنش» است. این کتاب دربردارنده چهار داستان با عنوان های
«کارواش»، «به وقت مردن»، «باران در مترو» و «دایی» است. این داستان ها فضایی متفاوت دارد؛ ولی همگی حول محور خشونت می گردند. افروزمنش که دغدغه نوشتن از جریان خاصی از آدم های اهل خشونت را دارد در این داستان ها توانسته برای مخاطبش اضطرابی تدارک ببیند که مدام او را در این وضعیت نگه دارد؛ آیا زمان متوقف شده و همه چیز به عقب بازگردانده می شود؟ فضاسازی های ساده و موجز و دیالوگ های پرتعداد و پرواژه و یک خط داستانی بدیع و خلاقانه، این داستان ها را به نمونه های خواندنی از رئالیسم سیاه تبدیل می کند. رئالیسمی که در دل خود علاوه بر روایت فروافتادن آدم ها، درگیر نمایش هولناک و گاه جبری زندگی دیگران و خرده شخصیت ها نیز هست.