بازار، نهادی تجاری و اقتصادی است که در فضای آن با ساختارها و سلسله مراتب و حتی رفتارهای نسبتا مشترک صنف های مختلف و بازاریان روبه رو می شویم. به اعتقاد بازاریان، اصل اقتصادی از اصول اساسی شکل گیری بازار و مفهوم بازاری است. بر این مبنا می توان گفت نقش محوری بازار، کسب و تجارت است و در مرحلۀ بعدی می توان بازار را مجموعه ای دینی، مذهبی، و خویشاوندگونه به شمار آورد. نگارنده در کتاب حاضر بازار تهران و فعالیت های آن را از منظر انسان شناسی اقتصادی بررسی می کند. وی در بخش های مختلف به موضوعاتی چون فضا و چیدمان آن، سلسله مراتب، ساختار دینی، قومی و خویشاوندی، اهمیت زمان، الگوی توزیع، و ویژگی های زبان شناختی بازار تهران می پردازد. نگارنده با تمرکز بر بازار فرش، موانع رشد این صنعت در ایران را با توجه به ساختار تولید و توزیع آن در بازار تهران بررسی و در ادامه پیشنهادهایی چون برپایی فستیوال های بین المللی فرش همراه با اعطای جوایز جهانی به استادکاران و بافندگان، برانگیختن حس رقابت در عرصۀ فرش، بهره گیری از ساختار آیینی و ادبی مرتبط با فرش و… را مطرح می کند.