این کتاب حاصل دیدار آندره ژید از شوروی است. ژید ابتدا به طرفداری از شوروی و حزب کمونیست و انقلاب کارگری آنها و امیدی که در دل همه آزادی‏خواهان ایجاد کرده بودند، می‏پرداخت. با سفرهای مختلف به شوروی و با دیدن گروه‏ها و طبقات مختلف همه این امیدها به یأس بدل شد. ژید با قلم روان و روان‏شناسی عمیقی که در او وجود دارد به تأمل می‏پردازد. این کتاب در واقع توبه‏نامه نویسنده است از آنچه قبلاً گفته بود و از شوروی حمایت کرده بود. به نظر ژید آنچه در شوروی یافت نمی‏شود اختیار و اراده و آفرینشگری است. همه از یک حرف و از یک ایده دفاع می‏کنند. همه از آنچه استالین دیکته می‏کند، اطاعت می‏کنند. ژید معتقد است تراژدی شوروی در این است که مردم از مسخ شدن خود خبر ندارند «به طوری که هر بار با یک روس سر صحبت را باز کنید درست مثل این است که دارید با همه‏شان حرف می‏زنید و … در شوروی مهم این است که به مردم بفهمانند آن قدر خوشبخت هستند که اگر در انتظار وضع بهتری می‏بودند بیش از این چیزی نداشتند».