او به این نکته واقف بود که آدم ها نباید در اتاق هایشان آینه آویزان کنند. در آن بعد از ظهر تابستانی او در اتاق تنها بود، نمی توانست به آیینه ی قدی اتاق نگاه نکند. از درون آینه می توانست انتهای باغ را ببیند؛ می توانست ایزابلاتیسون ـ صاحب خانه ـ را ببیند که در لباس تابستانی نازک خویش با سبدی در دست در باغ می گردد و گل می چیند. ایزابلا پیردختر و ثروتمند بود و این خانه و تمام وسایل عجیب و غریب درون آن را طی سالیان خریده بود. اگر او شهامت داشت و کشوهای ایزابلا را باز می کرد. می توانست ردپای پریشانی ها، قرارهای ملاقات و نامه های عاشقانه را در آن بیابد. ولی با این وجود، تمام وعده ها به جایی نرسیده بود و او هرگز ازدواج نکرده بود. ناگهان تصویر ایزابلا تغییر کرد؛ برای لحظه ای ناآشنا و نامعقول انباشته از واقعیت و مفهومی نو بود؛ ایزابلا بود. آن چنان آرام آمد که تصویر درونی آینه تکان نخورد. او آن جا ایستاده بود. پیر و خمیده، پرچین و چروک، با بینی کشیده و گردن چروکیده. ایزابلا آن جا بود. آدم ها نباید در اتاق هایشان آیینه بیاویزند. مجموعه ی حاضر از تعدادی داستان کوتاه تشکیل شده که “بانو در آینه: یک تصویر” یکی از آن هاست. از دیگر داستان ها می توان لکه ی روی دیوار؛ رمان نانوشته؛ خانه ی اشباح؛ آبی و سبز؛ مهمانی آشکار؛ و ارثیه را نام برد.