فقدان یا به صورت «رجعت» در فرد ظاهر می شود یا «همانندسازی». تلاقی این دو امر آدمی را به مرزهای دیگری می رساند. شیدایی، پردازش غیرمنطقی در پدیده ها، عدم تصمیم گیری، دروغ گویی، درهم آمیختگی مسائل، فرار از واقعه و مواردی دیگر این مرزها را در فرد سیال می کند. اما چیزی که مهم است مواجهه آدم ها با فقدان است. در رمان «با تو سقوط می کنم»، نوشته «سارا نظری» این مسئله به خوبی به روایت درآمده است. در بخشی از رمان آمده است: «خودت فهمیدی داری میری؟ فکر نکنم نه نفهمیدم. از خودم بدم آمد با این سؤالی که کردم. اگر بترسد یا دلش بگیرد چه؟ وقتی افتادی چطور؟ فقط ترسیدم، جیغ هم زدم، فکر کنم…».