نگارنده در این کتاب فرایند احیای جامعه شناسی تاریخی پس از جنگ جهانی دوم و تحولات آن را از دهه ی پنجاه تا دهه ی نود سده ی بیستم مورد بررسی تحلیلی قرار می دهد. وی که در مقابل موج اول جامعه شناسی تاریخی، یعنی دوران کلاسیک جامعه شناسی در سده ی نوزدهم عنوان موج دوم را به این دوران می دهد، آن را به سه مرحله ی دقیق تر تقسیم کرده و جامعه شناسان تاریخی هر مرحله را با توجه به آثار و اندیشه هاشان معرفی و تحلیل می کند. برخی از این افراد عبارت اند از: پارسونز، اسملسر، آیزنشتاد، لیپست مارشال، بندیکس، بلوخ، الیاس، مور، تامپسون، اسکاچ پول، تیلی، اندرسون، والدشیتن، برودل، مان، رانسیمن و گیدنز. یکی از اهداف کتاب گسترش دادن مخاطبان جامعه شناسی تاریخی است. در فصل های مختلف کتاب راه و روش های گوناگون موجود در ادبیات جامعه شناسی تاریخی عرضه می گردد. نویسنده در کتاب به بسط “جامعه شناسی تاریخی “می پردازد و سه مرحله ی متوالی را مطرح می کند که مشخصه ی هریک از این مراحل، رهیافتی خاص در جامعه شناسی تاریخی به دموکراسی، سرمایه داری، قدرت و ارزش هاست. وی می کوشد تا منطق آشکار و خطوط هم گرایی و واگرایی موجود در مباحثه ی محوری سنت لیبرال غربی را شناسایی کند و این مباحثه را در بافت تاریخی و سیاسی آن قرار دهد. هم چنین تلاش دارد تا جامعه شناسی تاریخی را به منزله ی رشته ای معرفی کند که سعی دارد با تحقیق در زمینه ی عملکرد و تغییر جوامع گذشته را کنکاش کند.