این کتاب حاوی مجموعه ای از نظریات نویسنده، درباره جنبش ادبی «رمان نو» است. نسخه اصلی این کتاب در سال 1963 و با نام «Pour un Nouveau Roman» منتشر شده است. «رمان نو» یکی از جنبش های ادبی معاصر غرب است که همگام با تحولات اجتماعی و سیاسی در اواخر دهه 50 میلادی، در فرانسه شکل گرفت و نویسندگانی چون «آلن رب گری یه»، «میشل بوتور»، «کلود سیمون» و «ناتالی ساروت» هم زمان به انتقاد از شیوه های بیان واقع گرایانه و کلاسیک در رمان پرداختند. «رمان نو» که در میان انگلیسی زبانان، بیشتر به «ضد رمان»، شهرت دارد؛ با انتقاد از عناصر سنتی روایت داستانی، مانند شخصیت، حادثه و طرح، بر آن بود تا با تأکید بر لزوم تحول دائمی در ادبیات، گونه ای نو از روایت داستانی را ابداع و معرفی کند که با اوضاع اجتماعی و زندگی جدید انسان، همخوانی بیشتری داشته باشد. رب گری یه، در این کتاب، شخصیت پردازی، روایت داستان، ماجرانگاری و گره های داستانی که در رمان های کلاسیک در قرن 19 میلادی با آثار «انوره دو بالزاک» و «امیل زولا» به اوج شکوفایی خود رسیده بود، به باد انتقاد گرفته و با اعلام «زنگ پایان» این شیوه ها می نویسد:
«نوشته، بیان ماجرا نیست؛ بلکه رمان ماجرای نوشته است».