«کریس لورنتس»، نظریه پردازِ تاریخ و استاد تاریخ نگاری هلندی، در این کتاب نشان می دهد که برخلاف دیدگاه بسیاری از مورخان که در کوشش های علمی شان خود را چندان نیازمند به تکیه بر نظریه هایی در باب تاریخ و تاریخ نگاری نمی دانند، این تلقی تا چه اندازه با کاری که در مقام عمل بدان می پردازند، فاصله دارد. او با کوشش برای تدقیق مفاهیمی همچون پیوستگی و ناپیوستگی، فرد و ساختار، عینیت و ذهنیت، و… توجه خواننده را به اهمیت این مفاهیم در پژوهش های تاریخی جلب می کند. به علاوه، با معرفی رویکردهای مختلف در تبیین تاریخی و نقد آن ها، معلوم می سازد که چگونه تفسیرهای متعددی از گذشته می توانند از اعتباری هم ارز برخوردار باشند. لورنتس با بررسی تردیدهایی که از جانب اندیشه پست مدرن درخصوص اعتمادپذیر بودن شناخت تاریخی ابراز می شود، به راه حل های میانه ای می رسد که از دیدگاه او می توانند به لحاظ نظری، پژوهش های تاریخی را موجه سازند.