در 20 سالگی به نظرم خالی و تهی می آمد و می خواستم این دوران را زودتر ترک کنم. در 30 سالگی کودکی ام را به یک سری گمان عقاید گذرا، کلکسیونی از اولین بارها و الفبایی از احساس محدود کرده بودم. در چهل سالگی، این دوران برایم قصه ای پر التهاب تدارک دیده بود. داستانی با یک آغاز، یک میانه و یک فرجام؛ چرا که در گیر و دار تنش های خانوادگی بودم. الآن که در دهه پنجاه زندگی ام به سر می برم، دورانی آرام و دوست داشتنی را تجربه می کنم که از غرورش کم و به عقلانیتش اضافه شده است. چیزی که از این دوران بیرون می آید را اندازه گیری می کنم و بیشتر دوست دارم ریشه های زندگی ام را در آن شناسایی کنم.