نگارنده در کتاب حاضر، تلاش کرده است که فن تصویرگری «ایماژ» را در سبک های شعری، مورد مطالعه قرار دهد تا تفاوت مبانی و اصول آنها آشکار شود. بدین منظور، بحث مورد نظر را بر مدار سبک های شعر فارسی (رمانتیسم ایرانی، سمبولیسم عرفانی، نمادپردازی و…) و مطابقت آنها با مکتب های ادبی اروپایی (سمبولیسم، سوررئالیسم و…) بنا نهاده است. نگارنده پس از بحث، دربارة مبانی سبک شعری از ماهیت تصویر در آن سبک، کارکرد تصویر و مبانی معرفتی آن و نیز جایگاه آن در بافت شعر، سخن به میان آورده است. همچنین مفهوم برخی اصطلاحات بلاغی، با تکیه بر دیدگاه های موجود در کتاب، بیان شده است.