تا زمانی که کاغذ، دوات و قلم چون یاورانی با وفا و بی غش در کنارم هستند و می‌توانم بنویسم من اینجا یک زندانی نیستم. از طرفی چه در صدد انکار برآیم و چه قبول داشته باشم، حقیقت آن است که من یک زندانی‌ام، در حبس روزگار می‌گذرانم و تنها سلاحی که در دست دارم، شکیبایی است. باید شکیب باشم تا ابرهای تیره دوران سیاه از آسمان زندگی‌ام زدوده شوند. بارالها… تو را می‌خوانم. چقدر حکمت و تقدیرت شگفت آور و حیرت انگیز است؟ از چه روی آن‌که خودت خلق کردی و مظاهر صنعت را در آن به اکمال رساندی، با حکمت واسعت به او تعالی بخشیدی، با دست خویش پروراندی و روحت را در او دمیدی به خودش وا نهادی و در دیار آکنده از هراس و هول رهایش ساختی. چرا؟