منظومه بهرام و گل اندام در قرن نهم هجری توسط امین الدین محمد صافی سروده شده. از این شاعر اطلاعات زیادی در دست نیست. در برخی متون اهل سبزوار و ستایشگر شمس الدین محمد، پادشاه کرمان و فارس، معرفی شده است. امین الدین در فکر آن بوده که تحفه ای ماندگار چون شاهنامه به شمس الدین محمد هدیه کند. او یک ماه در این اندیشه بوده که در خواب پیری را نشسته بر تخت می بیند. ماجرا را برایش شرح می دهد و از او می خواهد آن را به نظم درآورد. امین الدین صبح هنگام بی درنگ منظومه بهرام و گل اندام را آغاز می کند و این چنین آن را می سراید و به شمس الدین محمد تقدیم می کند. این داستان شرح عشق بهرام، پسر پادشاه روم، به گل اندام، دختر پادشاه چین، است.