هابرماس، موفقیت سرمایه داری را در توانایی اش در رفع تضادهای نامبرده، بلکه در جابجایی محله منازعات فیصله بخش می داند. جابجایی ای که او آن را حاصل تحول در سازمان دهی تولید دانش به شمار می آورد. این تحول به تغییر ساختار مراکز پژوهشی انجامیده، دانش و فناوری را به یکی از عناصر مشروعیت بخش آن تبدیل کرده و خصلت روبنایی دولت را دگرگون کرده است. توصیف، تحلیل انتقادی و تبعات اجتماعی و سیاسی این وضعیت جدید، موضوع مقالاتی هستند که در این کتاب گرد آوری شده اند.