«بوی مار»، تلاشی است برای ارائه روایتی جذاب و پرکشش که بر پایه تنوع فرم های روایی شکل می گیرد. «نامه نگاری های عمید» در بخش اول و «روزنامه نگاری های او» در بخش دوم کتاب، مقدمه های نویسنده که خود یکی از شخصیت های حاضر در روایت است، و نیز روایت سرراست او از دیدارهایش با «نیرفام» در بخش سوم، روایت کارناوالی از ساخت های فرمی را با زبانی تراش خورده در خدمت خط روایی پرکششی که بر پایه جست وجو به دنبال واقعیت های زیست یک انسان متوسط شهری و اجاره نشین در وضعیت معاصر شکل گرفته است، قرار می دهد و از اثری خواندنی خلق می کند. در بخشی از این رمان می خوانید: «یادش بخیر شبی دنگ هزار سؤال بی جواب تو یه حس وحالی نکبت و ناجور رفتنی به خانه، سگی لاغر و استخوانی با تنی پشم ریخته و دک وپوزی انگار سوخته آمد، چند قدمیم و بگو می داند من از او دربه درترم. همین جور مات ومنگ خیره شد توی چشم هام و یکهو تنم لرزید… ».