فردی خانه اش در پست ترین نقطه زمین بود که تمام بدبختی ها به آنجا ختم می شد. خانه اش پشت شهر، کنار مردابی تقریباً بزرگ قرار داشت که درخت افرایی در کنارش بود و پنجرة اتاق به جنگل و گورستان ختم می شد. تمام زندگی اش با حس غریبی آشنا بود؛ تنهایی سرگشته که به دنبال نیستی می گشت. او گذشته اش را می کاوید تا بتواند با آن زندگی و آینده را تحمیل کند و آن را بسازد. اما همان واقعیت ها و بدبختی های گذشته هستند که او به آنها دل باخته، انس گرفته و او را به گفتن کلمة باختن سوق می دهد، که خود را در مرداب بیاندازد و محکوم به نیستی گردد.