قهرمان کربلا زیبایی مصیبت را چنان به جلوه در آورد که دیگر کسی بهانه ای برای شکوه از بلا نداشته باشد. در ذهن خویش تصویر زنی ضعیف از او ساخته ایم که نالیدن کار اصلی اوست و سال ها پای این تصویر خود ساخته به گریه نشسته ایم. چنین نقشی چه نسبتی دارد با واقعیت بانوی مظلوم مقتدر کربلا؟ باید برای زینب کربلا، خون گریه کرد. باید فریاد کشید و سجده کرد؛ اما اگر اشک ها آینه شکوه حماسه این بانو نباشند، باید از گریه های جاهلانه مان استغفار کنیم. حکایتی که پیش روی شماست، روایت مظلومیت و اقتدار است؛ قصه بانویی که قرن هاست پیکر آسمانی اش زیر خاک پنهان است؛ اما خورشید عالم افروز عصمتش، به راه بندگی می تابد تا کسی در سیاه بازار پر از مکر این عالم، راه را گم نکند.