نویسنده در این اثر مفهوم “بینامتنیت “را در چارچوب نظریه ادبی، به ویژه با تامل بر تاثیرات آن بر دیگر عرصه های اندیشه به بحث گذاشته نگرش های فردینان دوسوسور، میخائیل باختین، رولان بارت، ژولیا کریستوا، ژرار ژنت، مایکل ریفاتر، و هارولد بلوم را در قالب نگره های ساختارگرایی، پسا ساختارگرایی، پسا مدرنیسم، هرمنوتیک، فمینیسم و پساساختارگرایی نقد و بررسی می کند .وی بر پایه مباحث خود در کتاب چنین نتیجه می گیرد” :در این پژوهش به ملاحظه شیوه ای پرداختیم که بینامتنیت از آن طریق به طرز فزاینده ای جذب نظریه ادبی و نظریات مربوط به تولید و باز تولید فرهنگی، هنری و حتی فن آورانه شده است .در آثار ژنت، ریفاتر، و بلوم شاهد شیوه ای بودیم که این اصطلاح از آن طریق در جهت ترسیم حدودی پیرامون روابط میان متن ها و حوزه تحقیق و تاویل انتقادی به کار گرفته شده است .با این حال، این دو گرایش عمده ای که بر نظریات بینامتنیت غالب بوده اند پیوسته، همچنان که در جریان بحث از خاستگاه های این اصطلاح تا اقتباس های اخیر از آن ملاحظه کردیم، در حال باز اظهار خود و اثبات وابستگی متقابل خویش بوده اند .بینامتنیت، خواه مبتنی بر نظریه پسا ساختارگرا باشد و خواه مبتنی بر نظریه باختینی، و خواه مبتنی بر هر دو، در هر حال، این نکته را یادآور می شود که متون همگی به طور بالقوه متکثر، بازگشت پذیر، در معرض پیش پنداشت های خاص خواننده، فاقد مرزهای روشن و تعریف شده، و همواره درگیر بیان یا سرکوب “آواها”ی مکالمه ای موجود در جامعه اند ” …