دست به کمر میان دالان کوچک راه می رفت، عکس هایی را که روی دیوارپوش های چرم و سه بُعدی قاب گرفته شده بود، تماشا می کرد. مدت ها بود که «سامیار» آتلیه را داشت، اما بیشتر توی باغ و خانه کارشان را راه می انداخت. انصافا هم جایی برای غُر زدن باقی نمی ماند. فقط یک بار «رزا» از حرصش گفت که دماغش بزرگ افتاده و باید درستش کند. همانجا بود که «سمیر»، بینی رزا را مسخره کرده بود و رزا با وجود مخالفت پدر و مادرش و با سوءاستفاده از غیبت پدر و مادرش بینی اش را به دست تیغ جراحی سپرده بود و… .