«نظریة تئاترکراسی که از دریچة تئاتر، رهایی بخشی دموکراتیک را جستجو می کند، مبانی نظری تحقیق را فراهم می آورد. با تکیه به این مبانی، داده های تاریخی سامانی پیدا می کنند که از سویی حاکی از نقش خطیر هنر تئاتر در تغییر صحنة جامعه برای حضور اقلیت های اجتماعی و پیوند استوار آن با نهادهای خودجوش دموکراتیک است و از سوی دیگر خصلت تئاتری حرکت های سیاسی نظیر انقلاب مشروطه یا شورش ها و حتی سرکوب آنها را نشان می دهد… پژوهش حاضر تمرکز خود را روی نمایش نامه نویسی ـ میرزاده عشقی ـ می گذارد که خصلت انقلابی تئاتر را در آثار خود پیوسته حفظ می کند و در واپسین اثر خود به کمال می رساند». این کتاب تئاتر ایران در سال های بین 1285 تا 1304 را بررسی می کند.