این کتاب به گونه ای روشن و نسبتاً کامل و فراگیر، چگونگی نقش عرفان نظری محیی الدینی و اندازه تأثیر آن در همه بخش های نظام حکمت صدرایی و منابع نوآوری های حکمت متعالیه و مستند کردن آن ها را بررسی کرده است. ازاین رو نگارنده در پنج بخش، تأثیر عرفان نظری بر حکمت صدرایی را هم در روش شناسی و هم در مباحث کلان هستی شناسی، خداشناسی، جهان شناسی، انسان شناسی و معاد شناسی، تحلیل کرده است.