در این کتاب به طور کامل بیان می شود که در قرون نخستین هجری تا نیمه دوم قرن سوم، بیشتر دولت های شیعی توسط کسانی از نسل رسول خدا (ص) یا به نام افرادی از خاندان علوی به وجود آمد. بیشتر دولت های شیعی با سردمداری غیر علویان، از قرن چهارم به بعد مطرح شدند و اقتدار و نفوذ آنان هم از سلسله های نخستین شیعی فراتر رفت. پس از سقوط عباسیان در 656 ه . ق، با گسترش تشیع تعداد دولت های شیعی به خصوص با گرایش امامی افزایش یافت. در این دوره حضور دولت های سربداران، مرعشیان، آل کیا و مشعشعیان زمینه گسترش تشیع را در سرزمین ایران فراهم کرد. با برپایی دولت صفوی در ایران قرن دهم هجری، این دولت به دولت های شیعی هم زمان خود به ویژه در شبه قاره هند کمک نمود و توانست با حمایت از مؤلفان و مصنفان شیعی، دعوت از علمای شیعی جبل عامل، تأکید بر شیعی گرایی و توجه به زبان فارسی، دولتی پایدار را به وجود مخاطبان این کتاب دانشجویان مقاطع تحصیلات تکمیلی رشته تاریخ و علاقه مندان به تاریخ تشیع هستند.