“همزمان با رنسانس تحولی در نظم جهان آغاز گردید که تا امروز ادامه داشته و به دوره وستفالیا مشهور است. امروزه شواهدی مبنی بر پایان این دوره به چشم می خورد که می تواند به شروع دوره پسا وستفالیا (پست وستفالیا) تعبیر شود. شاخص عمده دوره وستفالیا، پیدایش، رشد و تکوین دولت های ملی است که انحصار بازیگری روابط بین الملل را به خود اختصاص دادند” این قدرت ها توانستند قدرت های غیر اروپایی نظیر امپراتوری چین، ایران و عثمانی را به حاشیه رانده یا مقهور قدرت خویش می سازند. بدین سان نظم وستفالیا نظمی اروپایی بود که به آرامی به سراسر جهان تسری یافت. در نتیجه، جهانی شدن این نظم یکی دیگر از ویژگی های عصر وستفالی بود که بر خلاف گذشته به یک قاره یا منطقه محدود نمی شد. از قرن نوزدهم میلادی نظم جهانی چنان وسعت یافت که هیچ جامعه یا کشوری نمی توانست در خارج از دایره الزامات آن، قرار گرفته و سرنوشت خود را به طور مستقل تعیین کند یا نسبت به آن بی تفاوت باشد. به همین دلیل مناقشات منطقه ای می توانست به جنگ های جهانی تبدیل شده و کشورهای بی شماری را ناخواسته به دامان خود بکشاند که جنگ های جهانی اول و دوم نمونه بارزی از این وضعیت بود. رقابت قدرت های بزرگ اینک در عرصه جهانی جریان می یافت و از آن جا که اقتصاد سرمایه داری بر پایه صنعت، پول و بازار، بر خلاف اقتصاد کشاورزی که حالت محلی داشت، دارای بعد جهانی بود و ارتباطات را نیز به مدد می گرفت، رقابت ها و جنگ ها هم آمیزه ای از سیاست و اقتصاد را به نمایش می گذاشت که محدوده آن تمامی کره زمین به شمار می رفت. اینک بسیاری از پایه هایی که نظام وستفالیا بر آن استوار بود، در حال فروریزی است حاکمیت ملی و انحصار بازیگری دولت ها که از مهم ترین پایه های این نظم به شمار می رود، به شدت از سوی نیروهای فراملی، وابستگی متقابل، جهانی شدن و ده ها نوع بازیگر جدید نظیر سازمان ها و نهادهای بین المللی و مدنی به چالش طلبیده شده اند”. این کتاب را می توان به سه دوره کلی تقسیم کرد: دوره اول از وستفالی 1648 تا کنگره وین 1815 که دوره تکوین دولت های ملی و نظم وستفالیایی است، دوره دوم از کنگره وین تا جنگ جهانی اول 1918 ـ 1914 که دوره جهانی شدن نظم وستفالیایی است و دوره سوم از جنگ جهانی اول تا اواخر قرن بیستم که دوره بحران این نظم و برآمدن وضعیت جدید یا “عصر جهانی شدن” است.