سده 20 شاهد دگرگونی سرنوشت سازی در مناسبات میان علم و جامعه بود. دانشمندان در جنگ جهانی اول به خدمت فراخوانده شدند و در سنگرها جان باختند. آن ها در جنگ جهانی دوم به عنوان ذخایر ملی معاف شدند. پی بردن به مفهوم این تغییر، دشوار نیست: حکومت ها به این باور رسیدند که پژوهش نظری می تواند در صنعت، کشاورزی، پزشکی و… پیشرفت های عملی به بار آورد. با پیشرفت هایی چون کشف آنتی بیوتیک و کاربرد فیزیک هسته ای در تولید جنگ افزارهای اتمی، آن باور تقویت شد. علم با فن آوری چنان یکی شد که وابستگی آن دو به هم، عموما رابطه ای بی زمان و فعالیتی واحد انگاشته شد. البته باید در نظر داشت که رابطه میان علم و فن آوری فرایندی تاریخی بوده است و نه هویتی ذاتی. در کتاب حاضر تاریخ های مشترک و مستقل علم و فن آوری از دوران پیشاتاریخ تاکنون تبیین شده است. هدف نگارنده در کتاب بررسی این مفروض رایج بوده است که: فن آوری، علم کاربردی است و نشان داده که علم و فن آوری در بیش ترین موقعیت های تاریخی پیش از سده 20، در جدایی نسبی یا کامل از یک دیگر چه از حیث فکری و چه از نظر جامعه شناختی، پیشرفت کرده اند.