دور شدن اهل کلیسا از مسیحیت اصیل و رواج دنیا‌طلبی و قدرت‌طلبی در دستگاه کلیسا، مخالفت‌ها و اعتراض‌هایی را، درون و برون کلیسا، در قرون وسطا موجب شد. مخالفان دستگاه کلیساخواهان، اصلاحات در زندگی، رفتار اجتماعی و اخلاقی کشیشان و بازگشت به ایده‌آل‌های مبلغان نخستین مسیحی بودند. اهل کلیسا نیز در برابر این مخالفت‌ها و اعتراض‌ها ساکت نشستند و هم‌چنان به مخالفت خود با بی‌عدالتی‌ها، تجمل‌پرستی‌ها و سایر مظاهر فساد در کلیسا ادامه دادند که این امر به ظهور و فرقۀ فرانسیس و دومینیکی موسوم به فرقه‌های مسکینان منجر شد. این دو فرقه الگوی جدیدی از زندگی راهبانه را عرضه کردند و خواستار آن شدند که به جای دیرنشینی صرف، به میان مردم عادی رفته، به جمع آنان بپیوندند، در کنار آنان باشند و همانند آن‌ها در فقر مادی زندگی کنند. به جرات می‌توان گفت که اکثر قریب به اتفاق فیلسوفان و متکلمان قرن سیزدهم و چهاردهم میلادی به یکی از این دو فرقه تعلق دارند. به طور کلی، فرانسیس‌ها، آگوستینی مشرب و دومینکی‌ها ارسطویی مشرب بودند. از آن‌جا که ارسطو از مقام مرجعیت و حجیت برخوردار بود، دومینیکی‌ها اندیشمندان “پیشرو” و فرانسیس‌ها اندیشمندانی “محافظه‌کار” به شمار می‌آمدند. از جملۀ این دانشمندان توماس آگوئینی، فیلسوف بزرگ دومینیکی و فرمانروای بی‌رقیب قلمروی کلام کاتولیکی است و بوناونتورا، مهم‌ترین نمایندۀ سنت آگوستینوسی در قرن سیزدهم است و از این حیث می‌توان تفکر او را در مقابل تفکر مشائی توماس قرار داد. کتاب حاضر جلد دوم از مجموعۀ 9 جلدی “تاریخ فلسفه” اثر فردریک کاپلستون، مورخ و فیلسوف معاصر انگلیسی است که به تاریخ فلسفۀ قرون وسطا از آوگوستینوس تا اسکوتوس اختصاص دارد.