تاریخ فلسفه معاصر، تاریخ جریان های فلسفی متعدد است. کثرت جریان ها و موضوعات فلسفی یکی از اوصاف بارز فلسفه در دوران معاصر است. درگذشته، سالیان دراز طول می کشید تا جریان ها و مکاتب فلسفی شکل گیرند. این شکل گیری، چنانچه پذیرش آرای افلاطون و ارسطو را درنظر گیریم، بعضا حتی به بیش از هزار سال نیز رسیده است. اندیشه افلاطون به واسطه نوافلاطونیان ادامه پیدا کرد و در قرن یازدهم میلادی با کشف آثار اصلی افلاطون مجددا احیا شد و در قرن های چهاردهم و پانزدهم میلادی با قول به اصالت اسم از نو زاده شد. به همین ترتیب، مسلمانان و مسیحیان در قرن سیزدهم میلادی با کشف آثار اصلی ارسطو و تفاسیر خود بر آن ها باعث تجدید حیات و شکوفایی آن شدند. اما وضعیت در مورد فلسفه های قرن بیستم به گونه ای دیگر است؛ به طوری که جریان های فلسفی زود به زود و به فاصله 10 تا 20 سال جای خود را به دیگر جریان ها می دهند. منظور از «فلسفه معاصر» در عنوان این کتاب فلسفه قرن بیستم است. با یک استثنا و آن هم «کیرکگور» است که به قرن نوزدهم تعلق دارد؛ اما شرح اندیشه اش به لحاظ تأثیر بسزایی که در فلسفه معاصر به طور کل در اندیشه «هیدگر» و
«یاسپرس» به طور خاص داشته است در اینجا آمده است. به طور کلی این کتاب، بررسی «تاریخ فلسفه معاصر غرب» است.