آنچه عکاسی را بیشتر از دیگر محصولات فرهنگی دیداری به تاریخ نگاری نزدیک می کند، پیوند نمایه عکس با واقعیت است. پیوندی که از همان دهه های نخست پیدایش عکاسی مهم ترین امتیاز عکس بر دیگر دست ساخت های دیداری انسانی تا آن هنگام به شمار می آمد. از این قرار عکس به مثابه رونوشت و نسخه اصیل از هستی اجتماعی و تاریخی می توانست منبعی مستقیم و موفق برای دستیابی به بسیاری از واقعیت ها، از جمله واقعیت های گذشته باشد. واقعیت هایی که از دسترس و دایره امکانات و توانایی های گفتمان نوشتاری و مشتقات آن به دور بود. این مسئله اکنون در تاریخ نظریه عکاسی به مسئله ای کلاسیک بدل شده است که به رغم کهنگی، قدمت و فراوانی متونی که درباره عکاسی نوشته شده، هنوز هم موضوع اصلی گمانه زنی های نظری در این زمینه است. کتاب حاضر شامل مجموعه مقالاتی درباره تاریخ نگاری و عکاسی است.