علم جدید، در سدۀ 17 زاده شد و شالوده‌های آن در این سده، استوار گردید. بر انقلاب علمی سدۀ 17 دو مضمون عمده حاکم بود: سنت افلاطونی ـ فیثاغورثی که هندسی‌وار به طبیعت می‌نگریست و بر این باور بود که عالم بر پایۀ اصول ریاضیات ساخته شده است؛ و فلسفۀ مکانیکی که طبیعت را ماشینی عظیم می‌پنداشت و در پی آن بود تا سازوکارهای پنهان در پدیده‌ها را بیابد. این دو جنبش فکری، که هدف‌های متفاوتی را دنبال می‌کردند، با یک‌دیگر برخورد کردند و علومی غیر از علوم ریاضیاتی از آن‌ها تاثیر گرفتند؛ علوی که ارزش‌های متعارض و شیوه‌های عمل متفاوت را پیش می‌کشیدند. انقلاب علمی، فقط بازسازی مقولات اندیشه دربارۀ طبیعت نبود؛ بلکه پدیده‌ای اجتماعی نیز بود که طی آن هم دست‌اندرکاران پژوهش‌های علمی بیش‌تر شدند و هم نهادهای جدیدی پدید آمدند که نقشی مهم‌تر در زندگی جدید بازی کرده‌اند. در تاریخ انقلاب علمی باید در مرحلۀ نخست به تاریخ اندیشه‌ها پرداخت، زیرا اندیشه‌ها از منطق درونی خود پیروی می‌کنند و همین، عامل اصلی در تکوین علم جدید است. مطالب این کتاب مبتنی بر پژوهش گسترده دربارۀ چگونگی زایش، پیدایش، قول و تکوین علم جدید است.