در مجموعه ی حاضر، اشعاری بامضامینی هم چون “تنهایی”، “عشق” و “حسرت” در قالب نو و کلاسیک سروده شده است. در یکی از قطعات می خوانیم: خانه دل تنگ غروبی خفه بود/ مثل امروز که تنگ است دلم/ پدرم گفت چراغ/ و شب از شب پرشد/ من به خود گفتم یک روز گذشت/ مادرم آه کشید/ زود برخواهد گشت/… / آری آن روز چو می رفت کسی/ داشتم آمدنش را باور/ من نمی دانستم/ معنی هرگز را/ تو چرا بازنگشتی دیگر؟/ آه ای واژه ی شوم/ خو نکردست دلم با تو هنوز/ من پس از این همه سال/ چشم دارم در راه/ که بیایند عزیزانم، آه!/.