کتاب حاضر، در مورد ترجمه «رسالة شهریار ماکیاوللی» است که از نخستین متن‌های اساسی اندیشة سیاسی جدید در دورة مترجمش بود که به فارسی ترجمه شد. مؤلف، این کتاب را با توضیحی دربارة میل مفرط به «لغت‌بازی» در دو حوزة تألیف و ترجمه در اندیشة سیاسی و تاریخچة تشکیل دانشگاه تهران به‌عنوان اولین دانشگاه در ایران، به‌ویژه تاریخچة تأسیس مدرسة علوم سیاسی که مقدم بر دانشگاه تهران است، آغاز کرده است. نظریة عامی که مؤلف در این کتاب طرح و دنبال کرده، عبارت از این است که دانشگاه در ایران در غیاب روح پژوهش و غلبة روحیه «تتبعات ادبی»، در هاویه «تفنن و لغت‌بازی» فرو لغزیده و در نتیجه، نهاد متولی تولید علم، به‌جای دانش تنها به تولید «توهم دانش» پرداخته است. این کتاب سرشار از اطلاعات سودمند دربارة تاریخ اندیشه و اندیشه‌ورزان معاصر ایرانی و امهات «مابه‌النزاع»های میان جریان روشنفکری و دکتر طباطبایی است که خواندن آن برای همه، به‌ویژه برای کسانی که تضارب آرای روز جامعه را دنبال می‌کنند، بسیار سودمند است.