زیگموند فروید با آثار خود و به ویژه تأویل رویا توانست در دوره یکه تازی پوزیتیویست ها ثابت کند که انگیزه های اعمال و افکار انسان در موارد بسیاری خارج از حوزه آگاهی او هستند. فروید در این کتاب با طرح این معنا که زبان ناخودآگاهی انسان همان نمادهای رویاهای او، و هر رویایی تحقق آرزوی اوست، جزء معدود اندیشمندانی شد که گذشته از نقدهای کارل گوستاو یونگ تا اندیشمند فرانسوی ژاک دریدا، توانست افقی همیشگی به روی درک معنای پررمز و راز انسان بگشایند.