فلسفه علم به جهت اشتمالِ خود به یکی از دیرپاترین و تعیین کننده ترین مقولات انسانی ،یعنی علم، می باید در صدر قافله فلسفه و تعقل و تفکر جا می داشت، حال آنکه آغاز بحث از این بخش غیراصلی- برحسب ظاهر- به یک قرن پیش از این بازمی گردد و عجیب اینکه هنوز نیز واقعیت آن برای بسیاری از فلسفه دانان محرز نشده است. در این میان، شاید از محمدتقی جعفری بتوان به عنوان یکی از پیشگامان این بحث در مشرق زمین نام برد، چراکه با استناد به این رساله و نیز مباحثی که چندین دهه پیش از این رساله، در کتاب «همگراییِ دین و دانش» و «ارتباط انسان – جهان» از سوی ایشان صورت گرفته، به راحتی می توان قبول کرد: برای مؤلف فقید، موضوعی به نام «فلسفه علم» و بحث و تحقیق در خصوص آن، یکی از مباحث زنده، همیشگی و پایان ناپذیر بود؛ چنان پایان ناپذیر که می تواند موضوع کنکاشی علمی در چند محور مهم نظیر «مرزهای دین و دانش»، «نسبت علم با علم ها»، «نسبت فلسفه و فیزیک» و «حقیقتِ اکتشاف و اختراع» باشد.