تاریخ ایران، از اوایل تشکیل گروه های انسانی، نیازمند گفتمان های مختلفی بوده است. ولی تاریخ میانه ایران گفتمان تاریخی بین جنگ و تدبیر است. مؤلف با خاطر نشان کردن این مسئله که در ادامه جامعه فقط حاکم نقش ندارد، هم امیر هم وزیر در اداره جامعه نقش مهمی ایفا می کنند. مؤلف به طور روشن دوره تیموریان را مورد بررسی قرار می دهد، زیرا در این دوره، وزرا هم منصب وزارت را داشتند و هم مورخ بودند، ولی گاه همین وزرا با امرا دچار کشمکش هایی می شدند که به نفع جامعه نبود. همین امر وجه تمایز دوره تیموریان را با سایر دوره ها از گفتمان مشخص می نماید مؤلف با دسته بندی موضوعات از چگونگی گفتمان را که یک تاریخ افتخارآمیز را برای یک گروه رقم می زد را به رشته تحریر درآورده است.