نويسنده‌ كتاب پيش رو در سه بخش مجزا به مطالعه‌ تحليل گفتمان انتقادي و دو حوزه‌ علوم شناختي به نام‌هاي روان‌شناسي تكاملي و زبان‌شناسي شناختي كه نقش بسزايي را در گويايي بيشتر تحليل گفتمان انتقادي ايفا مي‌کنند، مي‌پردازد. او رويكردهاي تحليل گفتمان انتقادي، توانايي‌هاي شناختي دخيل در ارتباطات همكاري و ضد همكاري، نقش راهبردهاي ارجاعي در ساختار گفتماني محدوده‌هاي گروهي، راهبردهاي گزاره‌اي، پيوستگي معنايي دروني و بيروني متن، عناصر سازنده‌ مفهوم‌سازي، اثرات راهبردي و ايدئولوژيكي استعاره و يك نوع عملكرد انطباقي به نام نيرو- پويايي را موردبررسي قرار مي‌دهد. تحليل گفتمان انتقادي راهكاري پژوهشي است كه به‌گونه‌اي انتقادي به تجزيه‌وتحليل رابطه‌ ميان زبان و جامعه مي‌پردازد.