نویسنده در این کتاب مصور، از گرایش به هنرهای آغازین در آثار نویسندگان عصر کلاسیک سخن می گوید و به اسناد مختلف در تایید تغییرات ظریف ذوق و قضاوت هنری اشاره می کند؛ اسنادی که اغلب بر نقش محوری رافائل در تاریخ هنر تکیه دارند. در فصل های پایانی، نیز موضوع انقلابی بدوی گرایی در سده ی بیستم و تحولات مهم ذوق هنری را ـ که خود از شاهدان عینی آن بوده است ـ تحلیل می کند. به تصریح نگارنده: آن چه به بحث این کتاب مربوط می شود، این واقعیت است که تکامل تمام هنرها، یا دست کم تکامل اغلب هنرها به صورت موازی صورت گرفته است؛ به بیان دیگر، سده های بسیار سپری شد تا هنرها توانستند به آن جذابیت آسانشان برای حواس ما برسند که سیسرون در آن مورد هشدار می داد. معلمان باستانی بلاغت، به خوبی بر این وجه تشابه آگاهی داشتند و غالبا به آن استناد می کردند تا نکته ای را اثبات کنند. لحن سنگین نثر آغازین، آشکارا با معماری آغازین که کارش انباشتن قلوه سنگ بر گرداله ی سنگین در دیوارهای معروف به غول سنگی بود مقایسه می شد و خود سیسرون در خطابه ی پیشینش به نام بروتوس، مقایسه ای مشروح بین تاریخ خطابه و تاریخ هنر پیکره سازی به عمل آورده بود: از شکل های سخت و گوشه دار هنر کهن گرایانه تا زیبایی انعطاف پذیر شاهکارهای هلنیستی. اگر نظر وازاری و یسرون درست بوده باشد، می توانیم چنین نتیجه گیری کنیم که تکامل هنر درست در جهت مخالف تکامل ذوق هنری جریان یافته است؛ به گفته ی “لاوجوی” و “بوئز” یکی از سخت به نرم و دیگری از نرم به سخت رسید. سخت با اشرافیت، قدرت، معصومیت و صمیمیت پیوند خورده در حالی که نرم با صفاتی چون هرزگی، رفتار زنانه، فساد و فریبندگی در یک ردیف قرار گرفت”.