تراژیک نامیدن مشروطیت، یعنی این که خواننده با مطالعه مسائل و مصائب آن زمان و شرح روایت های قهرمانان، مبارزان، زنان، روشنفکران و روحانیان که شرکای اصلی انقلاب مشروطیت بوده اند، بر انگیخته و دچار نوعی ترس و شفقت به گونه ای توأمان شود. انقلاب مشروطیت همان تغییر بنیادین ای است که انسانِ تحول خواه مشروطه طلب با تمام توان هواخواهش است. گویا، انسانِ ایرانیِ دوران مشروطیت نقشی به جِد تأثیرگذار در جهت نقادی هر آنچه تلنبارگیِ تاریخ بر شانه هایش سنگینی کرده را دارد. او می رود تا به مثابه انسان تراژیک، مختصات تراژدی تاریخی را با محوریت قهرمانی بریده از جهانِ رمزی و اسطوره ای ثبت کند؛ اما نقطه اساسی شراکتِ دیگر اقشار و اقوام، در رسیدن او به پیروزی است. البته پایه اصلی، همیشه در تنهاییِ انسان تراژیک نهاده شده است.