زمانی که در کلاس پنجم ابتدایی درس می خواندم، یکی از همکلاسی ها با بقیه فرق داشت و اخلاق عجیبی داشت، هیچ وقت صدای خنده اش را نشنیده بودم، فقط لبخند می زد. کاری به کسی نداشت، همیشه مرتب و تمیز بود. هم چنین شاگرد زرنگ مدرسه هم بود، او اغلب روزها با خودش نایلونی را می آورد که همیشه پر بود و بیش تر وقت ها آخرین نفری بود که از مدرسه بیرون می رفت، یک روز تعقیب اش کردم و سر چهارراه سومی دیدم که از داخل نایلون مشکی، چترهایی رنگی را بیرون آورد و شروع کرد به داد زدن که آی چتر بدم، کادو بدم و… پس از آن با هم دیگر دوست شدیم و از وضعیت هم دیگر صحبت کردیم، او با مادربزرگش زندگی می کرد و ناچار بود هم کار کند و هم درس بخواند، وقتی حال مادربزرگش خوب نبود و نیاز به مراقبت داشت او از ما خداحافظی کرد و به کشور خودش افغانستان رفت. از آن روز به بعد وقتی در کوچه ها و خیابان ها فریاد بچه هایی را می شنوم که چتر و مداد و… می فروشند به این فکر می کنم که روی پیشانی آن ها چه چیزی نوشته اند. “قربانی”. “ترس غار” مجموعه ای است که از خاطرات و نظرات کودکان و نوجوانان درباره ی معضلات اجتماعی، کودکان خیابانی، نابسامانی های نسل حاضر و… که عنوان هایی هم چون: “شیطان”، “کوه”، “شرم ـ خجالت”، “عشق”، “قهر”، “خشم”، “قربانی”، “چاقو”، “شب عید”، “رقص”، “نشانه”، “مد” و… تنظیم شده است. در کنار هر نظر یا خاطره تصویری نقاشی شده از کودکان و یا از قبل آماده شده قرار دارد، مطالب کتاب با نگارش مخاطبان تنظیم شده و غلط های املایی اصلاح نشده اند تا واقعیت نگارش کودکان محفوظ بماند.