نگارنده در آغاز این پژوهش، از منشا به وجود آمدن شیعه سخن می راند. به تصریح وی: “برای ذکر منشا گسترش جداگانه ی تشیع، اصطلاح انشعاب را بی تردید می توان به کار برد. امت صدر اسلام در اثنای مشاجره ای بر سر اقتدار واقعی و تعیین رهبر دینی ـ سیاسی بر حق خویش (امام) گرفتار انشعاب شد. لکن، وقتی گروه عقب زده شده به ناچار، به موضع مخالف رانده شد، در اندک زمانی در آن ویژگی هایی خاص فراتر از علت اصلی این شکاف پدید آمد که عبارت بودند از: پیوندی خاص با اولیایشان که همان امامان بودند، سنن شرعی آنان که از امامان اقتباس کرده بودند، اعمال عبادی خاص در دین، اعیاد ویژه و زیارتگاه هایشان، رسوم مذهبی خاص و سرانجام روحانیتی که منحصر به شیعه است”. وی در ادامه از عقاید فرق مختلف شیعه اعم از شیعه ی امامیه یا دوازده امامی، شیعه ی غالی، اسماعیلیه یا هفت امامی و زیدیه، سخن می راند وی می افزاید: “تفاوت های موجود میان شیعیان و اکثریت مسلمانان ـ سنیان ـ چندان زیاد نیست که تشیع دوازده امامی یا هفت امامی را بتوان دین های جداگانه ای به حساب آورد. از سوی دیگر معلوم نیست آیا گروه هایی مانند نصیریه (علویون) و دروزی ها و… را که شیعیان آنان را به عنوان غالی از خود رانده اند، بتوان متعلق به اسلام دانست”.